Ghana, Togo
15 jan. 2012
🇬🇭
vanuit Ghana
Helaas heb ik enige tijd mn site niet meer kunnen updaten, internetverbinding was nogal schaars in Benin, Togo en Ghana, maar hier is t dan
5 januari, Abomey, Benin
Wisselgeld !
Wisselgeld is een groot probleem. Al sinds Senegal. De meeste landen waar we nu doorheen zijn gekomen, behalve Gambia, hanteren de CFA als munteenheid ( een muntunie waar het wel werkt). 1000 CFA
is ongeveer 1,5 euro. Uit de flappentapper (die je eens in de paar honderd kilometer tegenkomt) komen echter alleen maar briefjes van 10.000 CFA, welgeteld dus 15 euro en dat is een groot bedrag.
Een colaatje kopen (gemiddeld 400cfa) of koffie (100cfa) met een briefje van 10.000 is onmogelijk, zelfs 5.000 of 2.000 is vaak nog teveel want er is een groot tekort aan klein geld. Het is dus een
hele sport, nee een noodzaak, om klein geld te verzamelen. Want met veel geld in je zak kun toch nog heel arm zijn want je kunt er niks mee kopen. Ik verbaas me er dus over dat er niet een aparte
markt is ontstaan voor klein geld want niemand kan wisselen. Ik heb soms best 10.000cfa over voor 8.000 aan kleine coupures of i.d. Een gat in de markt dus, maar dan eerst nog aan kleingeld komen,
een schone taak dus voor de lokale banken. Vanmiddag wilde ik internetten in een cybercafe maar dat gaat natuurlijk niet met een briefje van 10.000 dus moest ik eerst ergens wat anders gaan kopen
om aan kleingeld te komen. Een fles Gin en een fles cashewnoten (ja, nootjes worden in flessen verkocht en water in zakjes) rijker kon ik toch nog internetten. Is het allemaal toch nog ergens goed
voor.
8 januari, Kpalimé, Togo
In anderhalve dag zijn we Togo doorkruist en zitten we nu in Kpalimé vlak bij de grens met Ghana. De weg van ca 150km was geheel off road , en als je door de binnenlanden van Togo rijdt dan rijdt
je door de binnenlanden van Togo ! Afrika op zijn afrikaanst. Tropisch met vele kleine dorpjes langs de weg.
Buiten de kleine barretjes staan muziekboxen van 1,5 meter hoog en een meter
breed, het liefst 2 of meer ervan. Hieruit schalt dan een ontzettende herrie want ze staan op zijn hardst zodat je enige vorm van muziek geheel niet meer herkent. Even rustig een colatje drinken en
de laatste 50km met elkaar evalueren is er dus niet meer bij.
De kids zijn weer fanatieker in het juigen en schreeuwen en vragen om kado's en 'arret' 'arret', (stoppen dus) en enkelen willen je fiets vastpakken en zijn er ook al weer wat rondvliegende stenen
gesignaleerd. Ik rijd dus maar met een grotere boog om de kids heen en hard door de dorpjes. Alhoewel dus geen asfalt is het wel een drukke doorgaande 'primary road' dus vol met brommers. De lucht
is erg vochtig dus smorgens om 9 uur al drijfnat van het zweet. 's morgens is er vrijwel geen uitzicht omdat het door de vochtigheid ook erg mistig is.
Ongeveer 30km voor Kpalimé ligt Mount Agou, de hoogste berg van Togo van wel 985 meter. Dat betekent derhalve ook weer meer klimmen maar ook meer groen, palmbomen, koffie en cacoaplantages.
De geplande rustdag is verplaatst en hebben we dus na 2 dagen fietsen alweer een rustdag in Kpalimé, een middelgrote stad. De route is weer omgezet en we gaan dus niet naar Atakambe maar binnendoor
de bergketen langs kleine weggetjes vol met haarspeltbochten. Dat betekent dus ook hierna 7 fietsdagen achterelkaar ipv 6 en onbekend terrein. We weten niet of de truck er doorheen kan enof er
dorpjes zijn om inkopen te doen of i.d. Dus nog meer het binnenland in. Kan leuk worden maar ook zwaar en onbegaanbaar. Niet iedereen is blij met deze wijziging, zeker niet met de 7 fietsdagen
achterelkaar deels door bergachtig en onbekend gebied.
Vandaag dus nog een rustdag. De hele groep zit in een vrij druk hotel maar bij mijn aankomst waren de kamers al volgeboekt. Ik zit dus nu weer lekker rustig en alleen in een guesthouse een paar
honderd meter verderop. Airco en Tv, 10 kanalen uit o.a. Camaroun, Benin, Israel, TV Monde uiteraard, VOX Africa, wat muziekkanalen en.......BVN (Beste Van Nederland). Zo zit ik dus hier in Togo
gewoon naar de Nederlandse TV te kijken. Best wel weer even leuk na 2 maanden zonder...maar er is intussen niks verandert merk ik al want er is nog steeds geen bal op TV. Wellicht komt studio sport
nog of i.d. vannavond.
8 januari, Kpalime, Togo
In stad, op zoek naar internetcafe, kwam ik een fietser uit Togo tegen, racefiets compleet met racetenue, helm, fietsschoenen e.d. maar dan uit het jaar kruik en met een petje van de Rabobank. Na
even een praatje te hebben gemaakt met Abdoe zoals hij heet blijk ik te maken te hebben met een van de beste jongere fietsers uit Togo. Hij had net een paar keer de Agou beklommen als training en
doet in april mee met Tour de Togo en in juni met de nationale kampioenschappen in Lomé. Een erg aardige jongen van 18 jaar, die alles geheel zelf moet doen, traint zichzelf en koopt zijn eigen
spullen en fiets waar hij hard voor moet werken, naast school, 3x per week fietstraining en nog een paar keer per week hardlopen.
Zijn grote wens is uiteraard om kampioen van Togo te worden en dan naar europa te kunnen om daar te
fietsen en carriere te maken. Helaas zal dat waarschijnlijk een droom blijven maar ik hoop het beste voor hem. We zijn samen de hele ochtend de stad doorgefietst op zoek naar wat internetcafés die
open waren want het was zondag en dan is iedereen naar de kerk (die op iedere hoek vd straat te vinden zijn) en zijn de winkels dicht. We vonden er één die open was (na eerst 5 andere die dicht
waren), van buiten geheel onherkenbaar als internetcafe en had ik zelf nooit gevonden, maar de verbinding was zo slecht dat na 30 minuten mijn facebookpagina nog steeds niet geopend was. Ik had een
uur internettijd gekocht voor 300cfa maar pas de laatste 5 minuten kon ik snel een berichtje op facebook zetten en het verslag op facebook zetten want mijn site werkte al helemaal niet. Daarna nog
met Abdoe naar zijn moeder op de markt gefietst. Zij verkoopt Yams, een soort wortel waarvan meel kan worden gemaakt of een aardappelpuree/rubber-achtige substantie, erg lekker met een sausje van
water en wat tomaten en visgraten. Ja, rijd daar de tour de france maar eens op. Daarna gingen we de markt op, die half dicht was want iedereen zat in de kerk, behalve de islamitische
marktverkopers, op zoek naar wat voetbalshirtjes van Togo. Alhoewel ongeveer heel Afrika in voetbalshirtjes loopt is het erg moeilijk om in het land waar je bent de shirtjes van het land zelf te
krijgen. Zo was er in Burkina bijna geen shirt van Burkina te krijgen maar wel hier op de markt in Togo. De shirtjes van Ghana zijn hier ook overal te koop maar die wil ik pas in Ghana kopen, zal
dus wel weer moeilijk worden. Een shirt van Togo zelf is dan ook bijna onvindbaar. Maar toch gelukt. Shane moet alleen nog wat groeien want kindermaten zijn er niet. Als je daarentegen shirts van
Barcalona, Arsenal, Chelsea of AC Milan wilt hebben is dat geen probleem, in iedere maat en op iedere hoek van de straat. Barcalona is veruit favoriet in Afrika tot nu toe. Iedereen loopt ermee, en
wel met het meest recente model. Heel af en toe kom je eens een shirt van Oranje of Ajax tegen maar het zijn vooral de grote spaanse en engels clubs die populair zijn.
UIteindelijk teruggaan naar mijn verblijf met BVN en koud bier alwaar ik Abdoe mijn Rabobank shirt heb gegeven en nog wat fietsspulletjes. Hij was er erg blij mee en hij had zichtbaar moeite om
afscheid te nemen. Weer een bijzondere ontmoeting dus, zomaar op een zondagochtend, ergens in Kpalimé, Togo.
Ik heb beloofd dat ik hem ook een fietstraining-boek zal sturen want al zijn
kennis over fietsen en fietstraining e.d. moet hij zichzelf leren. Deze belofte zal ik zeker nakomen.
10 januari, Badou, Togo
Kpalimé is een prettige stad om te verblijven. In de middag heb ik nog een poging gewaagd om een internetcafe te vinden dat open was en dat lukte zowaar en zelfs één met een redelijke verbinding,
ca 2 km buiten de stad, dus kon ik nog snel wat foto's uploaden alleen niet op mijn site want dat werkte niet, dus maar op facebook mijn verhaal gedaan. 's avonds op aanraden van de
guesthouse-eigenaar naar een restaurantje 'Au Fermier' gegaan om een hapje te eten. 'ca 150 meter verderop, rechts', volgens de eigenaar. Na 500 meter in het pikkedonker lopen nog niks te bekennen
dus maar op een brommertaxi gesprongen en zo reden we nog zeker 1,5 km tot aan het restaurant ergens (links) in een zijweggetje verstopt, maar sinds lange tijd weer eens lekker gegeten in een
restaurant, steak met camenbertsaus en frites. Over het algemeen zijn de keuzes in restaurants niet zo groot en is vooral kip of het senegalese gerecht Yassa, het hoofdmenu, echter de lokale kippen
zijn zo skinny dat er nauwelijks vlees tussen de botten is te vinden dus deze steak smaakte prima (alhoewel in NL zou je er waarschijnlijk een boete voor krijgen qua taaiheid e.d. en aangezien de
steaks hier ook gewoon van de markt komen hebben er waarschijnlijk eerst 1000 vliegen opgezeten, dus geen keurmerk van de smaakpolitie gok ik zo)
De volgende dag hadden we een niet al te lange route, er kon weer gekozen worden tussen twee alternatieve routes en deze keer koos ik voor de kortere (80 ipv 98) samen met nog 6 anderen. Tot aan de
lunch na 40k (om 10.00 uur) verliep het soepel. Echter direct na de lunch gingen we het gebergte in en begon een stijle en lange klim van soms 14%. Normaal gesproken moet dat best te doen zijn maar
het was weer erg heet en vochtig dus erg zwaar en lang. Totaal 1200 hoogtemeters hebben we die dag geklommen. Diverse keren moest ik afstappen omdat het te stijl, te heet en vochtig was. Had totaal
geen kracht meer in de benen. Gelukkig merkte ik later dat het niet alleen aan mij lag want ik zag nog diverse andere deelnemers lopen met de fiets in de hand. Na de eerste gewenning aan het
klimmen en wat korte pauzes gingen de verdere kilometers weer een stuk beter.
Na een bushcamp bij een schooltje vlak bij een dorpje en dus met weer veel toeschouwers (we hebben nu een heus touw om ons kamp af te zetten) ging het de volgende dag vrijwel alleen naar beneden
door een tropisch regenwoud dus een supermooie rit. Denk je tijdens het klimmen aan de afdaling tijdens de afdaling hoop je weer op een stukje bergop want afdalen op gravelwegen, vol met los gruis,
kiezels, zand en stenen is minimaal zo vermoeiend als omhoog maar dan meer voor je handen en armen. Heb momenteel nauwelijks kracht meer in mijn linkerhand door al het gerem en geschakel. Met mijn
vrij gladde, Schwalbe Marathon Supreme, banden is constante en opperste concentratie vereist om niet ergens in een bocht of een geul onderuit te glijden want het is één en al geglibber over de
losse kiezels en stenen op het harde oppervlak naar beneden. De 65km die we moesten rijden gingen desondanks dus niet erg snel.
Het vragen om kado's gaat hier wat minder vriendelijk, het is geen vraag meer maar een gebod: Geef me een kado !!, en daar kijken ze dan ook niet erg vriendelijk bij maar meer nors en boos. Dus
deze keer beantwoord ik de vragen dus maar met 'Piss off ! '.
Aangekomen in Badou, een stadje nabij de grens met Ghana, had Didier een hotelletje gevonden om te verblijven. Bij mijn aankomst waren de meeste kamers verhuurd en hadden enkelen hun tent op de
binnenplaats opgezet. Er was nog een kamer over met een betonnen vloer en een bed (een soort schuur) zonder stroom, water, wc of douche en de bruidssuite. Het zal wel weer niet goed zijn voor mn
image zijn maar die heb ik dus maar genomen, compleet met zitkamer met leren bankstel, aparte slaapkamer, TV, DVD speler, twee airco's, aparte douche en toilet, gevulde ijskast met fris, bier en
(een soort van) champagne. Ach, ik moet toch van mn laatste CFA's af want morgen gaan we naar Ghana. En stel je je er niet al te veel bij voor want het blijft Afrika, en zonder stroom, die
regelmatig uitvalt, heb je er nog niks aan, maar best uit te houden zo.
11 januari 2012, Nkwante, Ghana
Het is mooi geweest !
Letterlijk en figuurlijk. Het is en was een supertrip maar ik heb besloten om over een paar dagen in Tamale de bus de pakken naar Accra en daar de laatste dagen te verblijven. Hierdoor mis ik het
laatste stukje door Ghana maar heb dan ondertussen ruim 4.500km gefietst door West-Afrika, door 7 landen en tot in het hart van Ghana, Tamale. Maar op een gegeven moment is het genoeg geweest.
Alhoewel het laatste stuk Togo en nu Ghana het mooiste is van de hele trip neem ik het niet meer op. Verzadiging heet dat. Net als met lekker eten, hoe lekker het ook is, op een gegeven moment heb
je genoeg gehad en moet je stoppen, en het liefst eerder want anders is het niet meer lekker. En mijn linkerhand helpt ook niet mee, waar ik steeds minder gevoel en kracht in heb, vlees snijden of
een dopje van een tube tandpasta opendraaien of i.d. gaat al bijna niet meer. En dan is fietsen over gravel en wasbord wegen vol met kuilen en gaten best lastig, met één hand, en één been want ook
mn knie vindt het steeds eerder op de dag genoeg geweest.
De reis ga ik dus afsluiten, in vrijheid in een relaxte omgeving, aan de kust in een klein ghanees vissersplaatsje. Maar tot die tijd ga ik nog genieten van de reis en het fietsen want het blijft
een mooi avontuur.
Zo zijn we vandaag de grens Togo/Ghana overgestoken. Togo uit was geen probleem, ca 10 seconden werk. Stempeltje zetten, klaar. Ghana in was weer wat moeilijker. Voor het eerst de cholera stempel
moeten laten zien en weer de gebruikelijke formuliertjes invullen en dan moet iedere letter wel overeenkomen met het paspoort en andere gegevens, want anders heb je een probleem. Gelukkig hoefde ik
na enige uitleg niet het kenteken van mijn fiets in te vullen in het daarvoor bestemde vakje maar dat kostte wel wat overredingskracht, terwijl mijn argumenten toch vrij sterk waren, mijn fiets
heeft namelijk geen kenteken. Maar leg dat maar eens uit aan je baas, dat er een vakje op het formulier niet is ingevuld. Dat kost je al gauw je jaarlijkse opslag en heb je een lastig PM gesprek.
Zo vaak komen er geen fietsers ( of uberhaupt mensen, laat staan blanken) over deze grenspost, gewoon een houten keet ergens op een gravelweg midden in het prachtige tropisch regenwoud. Zo ongewoon
blijkbaar dat er deze keer meer fotos van ons zijn genomen dan andersom. We waren weer de the talk of the day, ja want het is ook weer engels spreken, en dat is na 2 maanden frans best wel weer
wennen. Vrijwel de hele dag kwam er nog automatisch bonjour e.d. uit mijn mond en daar houden de ghanezen niet zo van: no french here: english ! ja, ja, sorry hoor ! volgende keer beter. Gelukkig
zijn de Ghanezen wel een stuk beter gemutst dan de Togolezen en Beninezen. Geen ' Kado' meer maar 'Akwaambe' (welcome). Engels en een stuk gezelliger. Almost feels like coming home !
12 januari 2012, Bimbila, Ghana
We zitten nu officieel in het 'negatief reisadvies gebied' in noord Ghana. Er schijnen hier de laatste tijd wat onlusten te zijn geweest en dus adviseert BuZa om dit deel te vermijden als je er
niet echt hoeft te zijn. Maar wij moeten hier wel zijn want onze route loopt tenslotte door dit gebied. Dus moeten ze zich maar eventjes rustig houden. En als we gepasseerd zijn mogen ze weer
los... Tot heden echter nog niks van gemerkt. De Ghanezen zijn vriendelijk en goedlachs, het is weer gezellig onderweg.
De weg was vandaag één lang wasboard. Gelukkig met hier een daar een strookje vlak weggedeelte want op het wasboard tril je constant van je fiets af. Ook niet erg goed voor hand en knie want die
gaven het vandaag echt op. Alhoewel ik heerlijk gefietst heb en weer genoot vd omgeving en mensen, spraken hand en knie vandaag met elkaar af in staking te gaan. Ze wilden opslag en meer vakantie,
ja zeg ! Na 55km dwongen ze mij dus in de bus te stappen. Helaas, want ik vermaakte me prima. Morgen 130 km over deze weg... brood en spelen.. zou dat helpen?
Het deel van Ghana waar we nu zijn is ook het land van The Lord. Want iedereen is 'in the Lord' met spreuken op vrachtwagens, brommers, huizen en scholen. The Lord is King, Jesus is my sheppard,
God is the best, Restaurant God, Love and Peace aangevuld met mooie foto's van the Lord himself in topvorm prijken overal. Verder staan er in ieder dorp en bij vele huizen bordjes met daarop: No
Light, No Vote. Het is blijkbaar verkiezingstijd en alhoewel er overal electriciteitsdraden lopen komt er vaak niks uit die draden. No electricity today, en dus ook geen koude cola. Bummer! En als
je vraagt waarom dan weet niemand het. Het is een gegeven, vandaag is woensdag dus geen stroom. Logisch! zou JC zeggen. Een hot item dus in verkiezingstijd. En veel no votes.
15 januari, Accra, Ghana
Vanuit Bimbila naar het noorden verandert het landschap weer, weg tropisch bos en weer kalere vlaktes. We komen ook gelijk weer in het islamitsch gedeelte en de sfeer van het land verandert dan ook
meteen. Het is een stuk armoediger, weer veel vuil op straat en in de dorpjes is nauwelijks iets te koop. Ook de lunch en avondeten zijn kariger want er is weinig meer te krijgen. Waar je eerder
nog over de tomaten, bananen, ananassen, meloenen struikelde zie je nu alleen maar Yams. Heel veel Yams, alleen maar Yams. En daar kunnen we weinig mee. Vraag me af wat ze hier iedere dag eten. Yam
waarschijnlijk.
De tocht ging van Bimbila via Yendi naar Tamale (precies de gevaarlijke driehoek dus). Een rit die we in 2x doen. De eerste 60k was weer een groot wasboard vol met kuilen en gaten. Die heb ik dus
noodgedwongen in de truck afgelegd want dat trekt mijn hand niet meer. Vanaf Yendi nog 70k verhard en dat was dus het laatste stuk fietsen deze trip. Heerlijk gefietst over een vrijwel lege weg 70k
lang, wind mee en veel bergaf maar ook weer ouderwets boven de 40C dus warmpjes. Geen uitzicht al een tijdje want de saharawind maakt het tot één grote mist/stofwolk. Tijdens het fietsen heb ik nog
veel getwijfeld over mijn beslissing om een shortcut te nemen naar Accra want het ging echt lekker. Bij aankomst in het volgende bushcamp, ergens in een soort bos langs de weg op een verbrand stuk
grond wist ik echter meteen weer waarom ik de beslissing had genomen en waren de twijfels weg. Het is mooi geweest. Uitge-afrikaat. Voor diverse deelnemers is het al lang geen plezier meer en
zitten de rit al tijden tegen heug en meug uit en voor sommigen zelfs onverantwoord wat mij betreft, qua gezondheid. Hopelijk blijft het allemaal goed gaan met hen........ Ook een deel van de crew
is al een tijdje ziek. 's nachts is het één groot gekuch, gehoest en nog meer in het kamp. Iedereen zit vol stof, zand en vuil dat je de hele dag inademt. 's morgens vragen: hoe gaat het, beetje
opgeknapt, nog geslapen? doen we vaak al niet meer want het antwoord is meestal: nee, slecht, klote, en dan gemeend.! Gelukkig voel ik me nog goed en fit (afgezien van hand en knie etc.) en wil dat
graag ook zo houden.
Ondanks diverse pogingen mij over te halen toch te blijven was vannavond de laatste avond in het bushcamp en de tour voor mij. Leuke afscheidsavond gehad incl.speeches en kado's en Heinekenbier
(ééntje dan). Mixed feelings maar de juiste beslissing. Het afscheid van sommige deelnemers (mn Rob, Avril en Bill) kostte dan ook best wel wat moeite, maar ik hoop en denk dat ik enkele van hen
nog wel weer eens zie.
De nacht in het bushcamp was het nog opletten geblazen want je hoorde het vuur oplaaien en kon de oranje gloed van de vlammen zien en die waren niet al te ver. Alle grond, bushes, gras en riet
wordt regelmatig aangestoken tbv houtskoolverzameling en de vruchtbaarheid vd grond. We hebben al diverse oplaaiende vuren met metershoge vlammen van dichtbij moeten passeren.
Door de hitte vd vlammen heen en een half minuutje je adem inhouden (valt niet
mee tijdens het fietsen) en ogen dicht tegen de vonken en opwaaiend as (valt ook niet mee tijdens het fietsen). Maar nu was het vuur dicht bij het bushcamp. S nachts dus een paar keer mn tent
uitgegaan om te zien hoe dichtbij het vuur was, dichtbij genoeg om de vlammen te zien oplaaien (ca 200 mtr)en te horen maar de wind stond goed. En we stonden al op een verbrand stuk dus dat zou
niet nog een keer afbranden.
De volgende ochtend zijn Cecile en ik afgezet ergens na Tamalé, op een parkeerplaats van een benzine station want de bus moest verder om lunch te maken. Daar sta je dan in the middle of north Ghana
met je koffers en je fiets. Maar het verliep verder allemaal redelijk soepel. Een taxi genomen naar het vliegveld (of wat daar voor doorgaat), met een fietsdoos op het dak, vastgebonden met een dun
touwtje, hand uit het raam om de doos vast te houden en rijden maar. Maar het lukte, op z'n afrikaans dus weer. Bij het vliegveld een ticket gekocht voor 65 euro en 3 uur later zaten we in Accra na
een vlucht in een vrijwel leeg vliegtuig van 1 uur. Ook weer een goede beslissing want het alternatief was 14 uur met de bus.
Accra is echter één grote hel. Had er al het enige van gehoord en gevreesd maar het was nog 1000x erger. Zeker als je net 2 maanden door de bush hebt gefietst. Alle steden die ik eerder beschreven
heb zijn een oase van rust vergeleken bij Accra. In greater Accra wonen 5 miljoen mensen, en die lopen allemaal op straat, door elkaar, op fietsen, brommers, en alles wat verder kan rijden, of
niet. Een grote traffic jam met kriskras verkeer, (op de snelweg, autos 10 cm van elkaaraf rijdend, tegen vele spookrijdende fietsers, brommers en handkarren in) smog, stof, hitte, duizenden
mensen, bedelaars, gehandicapten, straatverkopers langs de weg. En als je dan een half uur stil staat in de file in de taxi staan die allemaal voor je raam te vragen om geld en of je niet een
lottoticket, handdoek, autostekker, gebakken banaan, gesmolten chocoladereep, banaanchips, oliebol, gegrilde kip, water en vele andere ondefinieerbare spullen wilt kopen. En dan kun je nergens
heen. De omgeving is zomogelijk nog deprimerender. Wat een ontzettende bende en troep op straat, tussen de vele tienduizenden mensen, die daar tussendoor lopen. Geen enkel gebouw staat recht, is
onderhouden en er is sinds 50 jaar niet meer schoongemaakt. Dus alles is grijs en vies. Alle woorden en beschrijvingen van dit geheel dekken de lading nog niet voor een 1000e. Onbeschrijfelijk.
Tussen de tientallen ongelukken heen rijdend op de snelweg waar mensen en kinderen (een groepje kinderen van 5, 6 jaar hand in hand rennend over de snelweg tussen de duizenden voorbijrijdende
autos) vlak voor je nog even oversteken of vlak langs de voorbijrijdende autos lopen, besef je dat hier dagelijk vele slachtoffers moeten vallen.
Het plan was om naar het hotel te gaan waar de tour zou eindigen. Ergens in een 'idilisch' plaatsje 20km buiten Accra. 2 uur later met de taxi en aangekomen in het meest armoedige en deprimerende
dorp wat ik de laatste tijd gezien heb (en dat is toch best wel veel), had ik al meteen geen zin om hier maar 1 minuut langer te blijven. Het hotel waar we zouden verblijven hebben we nog wel even
bezocht maar zijn snel weer weggegaan. Iets als een oude, niet onderhouden, grijze, russische betonnen, bunker langs een vies en vervuild strand, groot genoeg om een paar honderd gasten te
ontvangen, maar er was niemand (gek hè). Dan maar weer twee uur terug met de taxi, back to hell, altijd nog beter dan dit. Terwijl ik toch in de meest afthanse omstandigheden heb geslapen, met mijn
vele vrienden (muizen, kakkerlakken, vlooien, vliegen, ratten, muggen, spinnen, hagedissen). Maar misschien ook wel juist daarom. De laatste dagen wil ik dit niet meer. Ondanks alles geniet ik ook
hiervan, alhoewel meer achteraf dan ter plaatste, maar had dit ook niet gemist willen hebben. Een echte adrenalinekicker om door deze ongelofelijke chaos heen te gaan. This is also Africa. And i
like it !
Om een nog langer verhaal kort te maken (wat taxiritten en zoektochten naar een geschikte slaapplaats later) zit ik nu alleen (mijn tijdelijke reisgezel vond het laatste barak wel te doen, maar zij
had 3 weken gefietst ipv 2 maanden) in het Holiday Inn vlak bij het vliegveld. Kost wat munten maar dan heb je ook wat. Obama sliep hier, dus moet het uit te houden zijn. En dat is het. Warme
douche, roomservice, zwembad, TV met engels voetbal. Ik heb het verdiend vind ikzelf. Alhoewel ik wel wat uit de toon val met mijn vuile, gekreukelde en niet meer schoon te krijgen kleren en wat
verwilderde outdoor-look tussen het sjieke publiek. Maar F them. Geen gezoek meer in taxies met fietsen en koffers op het dak, kamer bekijken en gelijk weer weg gaan, breng me dan maar naar het
beste wat er is. En daar zit ik dus nu.
Over 3 dagen vlieg ik naar huis. Via Rome. Wellicht zie ik nog wat meer van deze wonderschone stad. Helaas is het Holiday Inn volgeboekt morgen en overmorgen en moet ik weer verder. Zal dus wel
Golden Tulip worden, hier vlak bij, ook niet slecht.
Al met al heb ik een geweldige reis gehad met indrukken, avonturen en belevenissen die ik nooit meer zal vergeten. Nieuwe vrienden gemaakt, echt leren fietsen, vele dagen als nog nooit afgezien, 2
maanden in stof, vuil, hitte door 7 landen en 4500km lang door West-Africa. Vele goede, lieve, aardige, vriendelijke en vervelende mensen ontmoet. Vele bijzondere ontmoetingen. Grenzen, ver,
verlegd, maar ook kunnen kiezen als het moet en daar ben ik eigenlijk nog het meest trots op, hoe gek het ook klinkt. Je eigen weg kiezen als de rest soms tegen wil en dank achter elkaar aan blijft
gaan. De processierups die niet in een rondje achter elkaar blijft lopen. Maar ook voor hen respect. Het fietsen was geweldig en ik kan al bijna niet wachten om in Nederland mn fiets uit te pakken
en weer op pad te gaan. De reis zal me veranderen, hoe weet ik nog niet. Maar het was een van de grootste belevenissen uit mijn leven. En er gaan er nog veel volgen..........
wordt vervolgd
Reacties
Reacties
15 jan. 2012, 21:18
Ron, je bent een kanjer!!!!!
15 jan. 2012, 23:31
Well done buddy!!!!!
Everyone over here is so proud of what you have accomplished!
Your decision to call it a day, when you did, was absolutely the right one.
Many people are unable to make a decision like that because all they can see is the finish-line, and they loose the ability to continue seeing the big-picture!
You allowed yourself to get right to the edge, but never lost that bigger vision. That is a decision you will look back at with a great sense of accomplishment.
The moment you made that choice you accomplished something that is even more amazing than finishing the ride itself!
You are the best my friend!!
WELL DONE!!!
15 jan. 2012, 23:32
Weer genoten van je verslag.Wat een belevenissen.
Nog heel even en dan sluit je die kanjers thuis in de armen.Goede reis Ron en bedankt voor al je verhalen.
16 jan. 2012, 01:21
@ Frans, thanks buddy, does me really well to read your comment, just what i felt, right said !
16 jan. 2012, 01:50
Ron wat een geweldige prestatie. Veel waardering dat je kunt zeggen genoeg is genoeg.
De herinneringen neem je mee een leve lang. Straks weer heerlijk bij Hilda en de jongens. Ze verlangen naar je.
Van de verhalen en foto's heb ik genoten.
Veel liefs en een fijne reis terug.
16 jan. 2012, 08:22
Hi Ron
Ik schreef het al erder voor ons een herkenbaar verhaal.
Accra of Lagos maakt niet veel uit. ik geloof op dit moment 8 miljoen inwoners. maar wie kan die kluwen met mensen ooit tellen. De meeste analfabeet. Je hebt gelijk je leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Je bent bevoorrecht geweest om te zien zoals het echt is. Dat kom je niet in reisboekjes tegen. Al die Nederlandse hemelbestormers vanuit hun luie stoel staan te vertellen hoe de problemen in Africa opgelost moeten worden. Waar hebben ze het over. Ik weet geen oplossing behalve misschien geboorte beperking. Dat zou al een goede stap vooruit zijn. Maar er is ook veel plezier een grote lach op hun gezicht. Het gevoel voor humor. Nergens zoveel veel gelachen als in Africa. Straks ligt de rode loper in Beverwijk voor je uit. Dan neemt het gewone leventje weer zijn gang en lijkt alles weer lang geleden. Groetjes Ina
16 jan. 2012, 14:55
Ron geweldig gedaan deze trip door afrika. Genoten van al je verhalen.
Goede reis terug en ik ben zeer benieuwd naar al andere belevenissen die je hebt meegemaakt.
16 jan. 2012, 16:25
Hoi Ron,
Wat een belevenissen. Wat heb je veel gezien, gehoord en meegemaakt. Heel leuk om dat allemaal te lezen. Knap en goed dat je zo'n beslissing kunt nemen om op tijd te stoppen. Ik hoor t.z.t. wel over alles wat je meegemaakt hebt. Goede reis en welkom thuis.
16 jan. 2012, 16:28
Hoi Ron,
Wat een belevenissen. Goed en verstandig om te besluiten om te stoppen als je niet meer kan. Goede reis naar huis. T.z.t. hoor ik je verhalen wel.
16 jan. 2012, 17:58
Hey Ron,
Geweldige belevenissen, sterke keuzes en allemaal prachtig verwoord en vastgelegd. Enjoy your last days in Africa!
16 jan. 2012, 20:28
Veel respect voor jou Ron! Ongelooflijke doorzettingsvermogen en een ijzere wil om te volbrengen wat je al zo lang wilde.Nu komt het verwerken en na genieten.Ook heb ik genoten van je manier van schrijven. heel leuk om te lezen.Goede reis terug
hoor !
16 jan. 2012, 20:43
Super Ron,
ook ik heb genoten van je reis (verhaal)
groet Eric
16 jan. 2012, 21:32
Beste Ron,
Wat een pracht verhaal. Jammer dat er een eind gekomen is aan je reisverslagen want ik heb ervan genoten. Vooral de gedetaileerde beschrijven zijn erg goed te lezen. Je zou een goed boek kunnen schrijven.
Deze reis is een ernome levenservaring waar je vaak aan terug zult denken. De hele familie is apetrots op je. Toch zijn we ook erg blij als je straks weer veilig thuis bent. Bedankt voor je verhalen. Fantastisch gedaan.
Ome Cor
17 jan. 2012, 11:02
hoi Ron, een heerlijk slotverhaal, met veel genoegen en respect gelezen. Bedankt voor je mooie verhalen.
Goede thuisreis.
18 jan. 2012, 07:54
Dag Ron,
Ben weer een beetje stil geworden van deze laatste update, deze onwijs indrukwekkende fietstocht van je. Maak er nog een paar mooie dagen van, rond ook deze laatste dagen heelhuids af, veilige thuisreis toegewenst en kom de komende weken nog goed tot rust. Dank voor de mooie verhalen waarin je ons hebt meegenomen in jouw bijzondere fietstocht door Afrika.
Groeten,
Mariëtte
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!