Vanwege de slechte internetverbinding helaas geen fotos; hopelijk over een dag of '; dan weer even pauze in Togo; hierbij het verslag van de laatste dagen:

30 december ,Boukoumbé, Benin

Na 2 kilometer asfast ging de weg weer over in gravel, de eerste 10km nog redelijk goed te doen maar daarna werd het weer wat slechter, echt off road dus zoals ik dat het liefste heb. Het was weer genieten vandaag al rijdend door het stripverhaal van Kuifje in Afrika . Direct nadat de weg rechtsaf sloeg en overging in gravel veranderde de omgeving en het landschap en het werd een van de mooiste ritten tot nu toe. Prachtige vergezichten, bergen en kleine nederzettinkjes met kleine eftelinghuisjes van klei en stro, soms als een klein kasteeltje gebouwd, compleet met torentjes. Geen echte dorpjes maar ieder gezin of famile heeft zijn eigen kleine huisjes afgezet met wat muurtjes als een klein fortje, omgeven door palmbomen. Staat toch allemaal weer even wat vriendelijker dan die stekelbosjes in Burkina etc. De weg kronkelde door het landschap en iedere bocht gaf weer een ander uitzicht. De route was niet al te lang dus volop tijd om te genieten soepel rijdend door de kronkelweg tussen de velden, bergen en dorpen. We zouden halverwege een nederlands stel ontmoeten die in Benin een project heeft opgezet, inclusief de bouw van een ziekenhuisje , e.e.a. te zien op www.benininaktie.nl. Zeer actieve mensen, waar ik alle bewondering voor heb, en diie veel voor de lokale gemeenschap doen waaronder de opvang van van huis weggelopen meisjes, omdat ze bijv. uitgehuwelijkt zouden worden. Alhoewel erg indrukwekkend maakte het binnenland en de mensen van Benin nog meer indruk op mij. De overnachting was in de tuin van het nederlands stel maar ik vond iets verderop een kleine auberge waar ik verbleef. Mijn maag vertoonde weer kuren dus had ik liever een gewoon bed ipv een tentje. De kamer van de auberge was ongeveer net zo groot als het matras dat op de grond lag maar dan in het rond. Het gehele verblijf was gebouwd als een traditioneel huis met kleine slaapkamertjes als een torentje op iedere hoek en in het midden het centrale verblijf. Daar kon ik dus mooi mijn fiets parkeren want ik was de enige bezoeker dus had het hele kasteel voor mij alleen. Weer eens wat anders. Maar het matras was goed dus prima geslapen.

De volgende dag was hetzelfde, weer genieten dus, maar dan met nog meer klimwerk, vooral de eerste 40km waren vrij zwaar, stijl en allemaal off road. Prachtig om doorheen te fietsen met hier en daar weer zeer primitieve dorpen. Na al dat klimwerk werden we beloond met een fantatische afdaling op soepel asfalt naar Natitinga, een middelgrote stad. Heerlijk een kwartiertje naar beneden roetsjen met een gangetje of 50-60km p/u. Daar bij Hotel Bourgongne lekker gezeten en koffie/cola gedronken op aanraden van het nederlands stel uit Boukoume. Na de stad werd het weer off road.

Op ca 85 km had Didier weer een prima plek gevonden in het dorpje Anandana precies naast de kerk en het voetbalveld. Bij mijn aankomst was er juist een parade begonnen die de weg blokkeerde want even later om ca 6 uur zou de lokale voetbalmatch beginnen. Ik fietste derhalve midden in de optocht mee tussen de voetballers, de fans en de zingende vrouwen die de lokale voetballiederen aan het zingen waren, door het dorp heen naar het voetbalveld, waar dus onze verblijfplaats was voor die avond. Dat is nog eens een ontvangst en meteen een mooi begin van de laatste avond van het jaar.

Het was niet zomaar een voetbalwedstrijd maar één met een heuze beker en veel publiek, waarschijnlijk de traditionele de oud - en nieuwjaarswedstrijd van de lokale FC maar dan met echte afrikaanse sfeer. De voetballers gestoken in heuze voetbaltenues (geschonken door SV Schnappach, want dat stond op de achterkant van het thuisteam) en sommigen zelfs met voetbalschoenen.De tegenstander was Fly Emirates (best een grote sponsor dus voor zo een klein dorpselftal). Na een korte douche en snel even de tent opzetten begon de match precies op tijd alsof ze op mij gewacht hadden. Wat natuurlijk zeer aannemelijk was want ik maakte tenslotte deel uit van de optocht. Eerst een echte openingsceremonie, met toespraken, afrikaanse liederen gezongen door het publiek en de opening van de game voor de lokale notabelen, die opzichtig op de eerste rij zaten (de vip-lounges). Even later kwam de pastoor, in zijn pastoorstenue, plechtig met de bal aanlopen, die eerst waarschijnlijk goed opgeborgen was in de kluis van de kerk, naast de hosties en de gouden kelk, zodat de match nu echt kon beginnen.

Helaas waren ze vergeten de grasmat te sproeien ( en uberhaupt een grasmat aan te leggen) wat direct na de aftrap waren de voetballers al snel bijna onzichtbaar door het stof dat van het veld afkwam. Maar met de ondergaande zon op de achtergrond die door de bomen en het opwaaiende stof heenscheen en de afrikaanse aanmoedigingen en gezang langs de kant gaf het geheel een zeer bijzondere sfeer, als een mooie nazomervoetbalavond, ergens zomaar in afrika, op oudjaarsdag. Sv Schnappach (de thuisploeg dus) was veel sterker maar het ging er nog vrij fanatiek aan toe, compleet met ellebogen, slidings, schwalbes en technische hoogstandjes, de herhalingen ontbraken helaas. Maar gelukkig kon het publiek veelvuldig juichen, wat ze dan ook deden, want de thuisploeg (SV Schnappach dus) scoorde regelmatig. Uiteraard mochten zij dan ook na afloop onder luid gejuich de beker in ontvangst nemen. 2011 was voor Anandana goed afgesloten.

De avond was zowaar nog meer bijzonder. Na het avondeten en een drankje (Gin-tonic) begon om 22.30 uur de oudjaarsmis. Aangezien we pal naast de lokale Laurentiuskerk stonden, een niet te missen happening natuurlijk. Gezien de omvang van het dorp was het nog een vrij forse kerk waar wel een paar honderd man in konden, en die zaten er dan ook, sterker nog, ze stonden tot buiten in het donker in de rij voor de deur naar binnen de kijken. We zaten duidelijk niet in het islamitische deel van Benin want het hele dorp en meer was aanwezig bij deze katholieke avonddienst. En die gaan in Afrika niet zoals in Nederland (gelukkig). De mis bestond vooral uit het zingen van lokale afrikaanse liederen en af en toe een praatje van de pastoor en wat andere lokale gedienden en uiteraard de gebruikelijke katholieke ceremonies, maar dan in het frans, dus ik begreep er weinig van maar dat is in Nederland ook zo. Zeer sfeervol. Ja Pap, zo zat ik zelfs met oudjaarsavond gewoon in de kerk, braaf hé.

Zelfs Didier mocht zijn zegje doen en het dorp bedanken voor hun gastvrijheid. De sfeer was geweldig, zeer relaxed en niet zo stijf. Zonder problemen kon je af en toe naar binnen en weer naar buiten lopen, eens vooraan gaan zitten om dan weer achteraan te gaan staan. Zo kon ik ook het thuisfront via de telefoon mee laten genieten van deze zeer speciale avond. Want bijzonder was het. Ik had erg tegen deze avond opgezien , bang om zonder poespas ergens in de middle of fucking nowhere al vroeg in mn tentje te moeten liggen maar dit was precies waarvoor ik naar afrika gekomen ben.

De countdown tot 12 uur kennen ze echter niet want de mis ging ongestoord door tot wel een uur of half twee. Daarna begon het feest pas echt goed want op de trappen van de kerk werden daarna heuze dans, zang en rap-optredens verzorgd. En ook hier was het hele dorp weer aanwezig, althans, dat neem ik aan want het was zeer druk maar ook pikkedonker dus geen idee hoeveel er aanwezig waren. Om ca 2.30uur had ik het wel gezien want de volgende dag stond er weer een nieuwe fietstocht voor de boeg.

De eerste fietskilometers van het nieuwe jaar gingen echter maar zeer moeizaam. Dat was niet door een kater of id. (zoals gewoonlijk op 1 januari) want ik had nauwelijks iets op, maar meer doordat ik al enkele dagen weinig tot niets gegeten had en nog steeds met maagproblemen kampte. Ook had ik moeite om het vele water dat je op een dag drinkt binnen te houden. Dat schiet dan niet op bij het fietsen. De temperaturen zijn de laatste dagen weer ouderwets hoog en de vochtigheid neemt per kilometer dat we naar het zuiden rijden toe. Ik ben dus na 15k in de truck gestapt. Hierdoor mistte ik wel een geweldig stuk off road weg en afdalingen en kreeg daarvoor in plaats veel gehobbel in de truck op de bijna onbegaanbare weg voor autoverkeer. Maar we zijn er gekomen ondanks enkele zeer spannende momenten bij het oversteken van een deels houten brug, niet wetende of deze de truck zou houden. De planken piepten en kraakten en bogen gevaarlijk door, we zaten al schrap om de klap op te vangen maar het ging (net) goed. Hulde aan Didier die ons over deze onbegaanbare weg loodste.

Door het slechte wegdek schoot het maar zeer langzaam op en mijn gehoopte middagje rust in een bushcamp om mijn maag weer wat bij te laten komen ging in rook op. Uiteindelijk vonden we laat op de middag een plek om te overnachten vlak bij een zeer primitieve nederzetting met kleine hutjes van klei en stro. Het avondeten kreeg ik niet naar binnen en het werd dus weer vroeg naar bed. De optredens van de lokale bevolking ter ere van ons verblijf en natuurlijk het nieuwe jaar, liet ik vanavond dus maar aan mij voorbij gaan.

2 januari 2012, Thefukàwe, Benin

De plaatsnaam zoals bovenstaand is niet de naam van de nederzetting waar we hadden overnacht aangezien ik vermoed dat deze uberhaupt geen naam heeft, maar is de naam die we aan dit soort plaatsen in the middle of f. ng nowhere geven. Where Thefukàwe?

Wel weer wat opgeknapt maar voor de zekerheid toch nog een dagje in de truck want telkens als het net even weer wat beter gaat en dan weer op de fiets is het de dag erna weer mis. Hopelijk kan dit extra dagje rust ervoor zorgen dat ik de rest van de tour kan uitfietsen. Want ik wil eigenlijk niet meer in de truck zitten maar lekker fietsen. Daardoor miste ik een lange fietsdag van 135km naar het zuiden. Het wordt steeds groener en tropischer maar dus ook vochtiger en warmer. Snachts is het niet meer koud en volstaat een enkel lakentje.

Het zuiden van Benin is qua bevolking weer geheel anders. We zitten midden in Voodoo-land. Compleet met wandelende hooibergen (The nightwatchmen, Voodoo-politie, zoek maar eens op op Wikipedia, Zangbeto heten ze), ze bestaan echt en lopen langs de weg om de orde te bewaken terwijl ze in trance zijn.

De sfeer verandert wat, hier en daar, en enkele mensen zijn soms wat agressiever in het vragen om kado's. Ook meer macho's op de brommers en langs de kant van de weg die populair proberen te doen. Dat zal in Togo en vooral in Ghana alleen maar erger worden. Terwijl je enkele kilometers verder gewoon weer door een heel primitief dorpje rijdt en de hele bevolking je langs de weg je aanmoedigd alsof je een van de deelnemers van de Tour de France bent. Wel goed voor je ego hoor!

Ook passeerden we al enkele wegblokkades (een touw over de weg) waarnaast dan wat mannen zaten met soms een geweer bij de hand en die dan vroegen om een kado of gewoon je fiets wilden hebben. Ja, Dag ! Gewoon hard doorfietsen dus. Ook in het stadje (Banté) waar we een auberge gevonden hadden hing geen vriendelijke sfeer. De auberge op zich is al zeer deprimerend maar vlak na aankomst ontstonden vlak voor onze verbijfplaats wat relletjes en opstootjes. Geschreeuw, geduw en getrek en meteen een menigte eromheen. Een wat gespannen sfeer, ook rond ons kamp, en in de auberge zijn ze niet al te vriendelijk, terwijl ze toch de dag van hun leven moeten hebben nu deze waarschijnlijk voor het eerst sinds lange tijd is volgeboekt. De kamer in de auberge, die nu zelfs de meest verstokte tentbewoners hebben geboekt (vanwege de veiligheid) is ongeveer de minste die ik toe nu toe gehad maar nog altijd beter dan de plek langs de drukke weg met het wat al te opdringerige volk erom heen. Daarentegen hielp wel het halve dorp om de truck weer op weg te helpen nadat deze vast kwam te zitten in een greppel vlak voor de auberge. En als de kids iets te opdringerig werden kwam big mama die even een staaltje autoriteit liet zien. De kinderen stoven alle kanten uit !. This is Africa !

--

Het is natuurlijk ondoenlijk om alle indrukken op te schrijven. Ik heb van de week beschreven alsof ik door een stripverhaal aan het fietsen was of door een prachtig geregisseerde film of National Geographic documentaire. Qua omgeving klopt dat vaak wel en het klinkt allemaal erg romantisch en avontuurlijk en dat is het ook. Toch zijn er ook de vele andere beelden die passeren en ik niet genoemd heb maar die zeker ook lang bij mij zullen blijven van armoede, honger en van kansloze zieke, (geestelijk) gehandicapte mensen die over straat kruipen.De mensen lijken en zijn vaak blijmoedig maar dat verbergt niet alles. Je kan er een boek vol van schrijven. Zonder mijn ogen te gaan en willen sluiten voor deze beelden ga ik door en blijf genieten want ondanks alles is het een geweldige belevenis om door deze landen heen te fietsen, vol hoogte en dieptepunten. Ik weet nog niet wat deze ervaring mij brengt maar dat zien we wel. This is also Africa !

4 januari, Abomey, Benin

Het schema dat we hebben en dat op de website staat volgen we al een tijdje niet meer. De rustdagen zoals gepland in een hotel /auberge of i.d. kloppen nog wel maar daartussen is het schema vrijwel altijd anders dan gepland. En dat is prima want het wordt naar de lokale omstandigheden aangepast. Zo pakken we vaker het off road alternatief voor de geplande route die over asfalt gaat. We maken daardoor vaak wel wat extra kilometers en is er nauwelijks een dag onder de 100km, ondanks dat het schema dat aangeeft. Zo konden we gisteren kiezen uit twee alternatieven, een lange route en een kortere maar dan geheel onverhard. Normaal zou ik die laatste kiezen maar deze zou groepsgewijs gereden worden vanwege het onbekende terrein. En daar heb ik een grote hekel aan. Ik koos dus voor de iets langere route 107km ipv 89k samen met Bill,Rob en Edwin. Het was weer een heerlijke fietsdag door het steeds meer tropisch wordende landschap, deels asfalt maar het grootste deel off road. De stops tussendoor zijn minder relaxed dan voorheen omdat er hier in Benin meteen een grote menigte om je heen staat en anders dan in de eerdere landen staan ze allemaal erg dicht op je en om je heen en je alleen maar aan te gapen. Niet beangstigend maar je wordt er soms wel wat claustrofobisch van.

Bij het kamp moest zelfs de politie er aan te pas komen om de ongeveer 250 bezoekers op afstand te houden, ze zaten tot in de bomen recht boven ons kamp naar ons te kijken en foto's te nemen met hun mobieltjes. Na een uur of wat dropen gelukkig ze allemaal af. We zetten het kamp tegenwoordig af met tafels, jerrycans, de bus en met wat we maar kunnen vinden om nog enige ruimte te creeren om te bewegen. De mensen zijn niks kwalijk te nemen..., want wanneer kwam er voor het laatst ook al weer een nederlandse brandweerwagen en twintig mountainbikers op peperdure fietsen op bezoek in het dorp? zal wel weer even geleden zijn...., maar als je net 100+km gefietst hebt door het zand en de hitte zit je er niet echt op te wachten.