26 december, Fada N'Gourma, Burkina Faso

Ik had al geschreven dat er ook genoeg K momenten waren. Maar het was nou niet de bedoeling dat die dan ook meteen maar moesten komen....

Na enkele dagen hotel verlieten we de luxe van een bed, airco, stoel en koud bier op weg naar een Bushcamp 110km verderop. De rustdagen hadden goedgedaan, knie redelijk hersteld en we verlieten an group Ouagadougou. Druk verkeer dus weer de eerst 10 km, daarna rechts afslaan richting Fada N'Gourma 220km verderop en weer een lange rechte weg, tegen de wind in. De eerste fietsdag ging desondanks best lekker en vrij hard gem. 25km/u de eerste helft. De lunchstop verliet ik snel om af te zijn van de (ouderwetse) kerstmuziek die opstond. Als vierde kwam ik aan in het bushcamp nabij een klein dorpje ca 3km van de grote weg af. Lekker gefietst. 's avonds vermaakten we de kinderen met een potje honkbal. Richard had een knuppel gemaakt van een stuk hout en de kids de spelregels geleerd. Ze snapten de regels vrij snel en iedereen had de grootste lol. Zoals gebruikelijk sloeg ik een homerun :). We hadden genoeg eten gemaakt (rijst met chili) voor het hele dorp. Ca 70 man en kinderen. Alhoewel het bijzonder was en een speciale kerstavond die ik niet vaak meer zo zal mee maken gingen mijn gedachten toch meer uit naar thuis. Daar zaten ze lekker te gourmetten terwijl ik al om 19.30 uur in mn tentje lag. Gezellig hoor. :(. T dorp was uitgegeten en gespeeld, t was al even donker en dan gaat iedereen zo een beetje naar bed. Had ook niet veel zin in iets anders. Gelukkig kon ik nog wel even bellen naar huis waar ze net klaar waren met de heerlijke gourmet, ja wrijf het nog maar even in..... Bushcamps zijn niet mijn hobby, zeker niet op kerstavond, sterker nog ik word er vaak een beetje depri van, maar dat kan ook door de Lariam komen. Volgend jaar maar weer lekker thuis kerst vieren.

De volgende dag beloofde weer een enerverende dag te worden. 120km rechtuit over een lange rechte weg. Ik begon met weinig zin en eindigde met de lunch met nog minder zin. Wat een K dag, en dan bedoel ik niet de K van Kerst. Constant harde tegenwind en een drukke weg vol met vrachtwagens uit Togo en Ghana die je tegemoet raasden en waarvan je dan nog een extra klap van de wind kreeg. En bedankt. Ook voor achteropkomend verkeer moest je goed letten want die scheurden soms met 100km p.u. dicht langs. Het fietspad ontbrak helaas op deze tweebaans snelweg. De omgeving was evenmin inspirerend, allemaal hetzelfde. Boompjes, geiten, zand, nog meer geiten en ook wat zand. Zelfs de dorpjes waren niet erg interessant en ook de mensen leken minder vriendelijk en enthousiast maar dat kan ook aan mijn humeur gelegen hebben. Supersaai dus en het fietsen ging ook voor geen meter. Regelmatig gestopt dus, al was het maar voor de afwisseling. Op zo een dag gaat dan ook alles meteen zeer doen.

Met de lunch na 65km en 4 uur ploeteren had ik het dan ook wel gezien en stapte uit verveling in de bus. Het goede nieuws was dat we vandaag niet zoals gepland weer een bushcamp hadden maar bij een hotel verbleven. De meesten zetten hun tent dan op in de hoteltuin maar ik boek altijd een kamer. Tot nu toe nog iedere keer gelukt. Ook nu weer. Word ik toch weer iets vrolijker van.

Morgen slaan we in Fada, rechtsaf naar het zuiden, richting Benin. Ondanks dat het weer een lange rechte weg wordt van 144km zal het morgen wellicht beter gaan met de wind dus, schuin mee, hoop ik. Na 3000 km tegen de wind in fietsen naar het oosten wordt het een keer tijd voor wat anders en daar heb ik lang naar uitgekeken. Op naar het zuiden dus. Daar wordt het ook allemaal weer wat groener en tropischer. Tot heden is Burkina, afgezien van een stuk in het uiterste zuiden, voor Leo en Po, niet erg bijzonder geweest qua landschap en weinig afwisselend. Had me hier toch iets meer bij voorgesteld. Nog 1 volle dag Burkina en dan dus Benin.

Het kerstdiner op 2e kerstdag bestond uit karbonaatje met aardappelen, broccoli, bloemkool en wortel......! ... en ...drie flessen wijn (voor 20 man). ....

28 december, Hotel Les Baobabs, Tantingiua, Benin.

Na het dipje met kerst gingen de afgelopen twee dagen weer als een speer. Het fietsen ging heerlijk. De wind was niet echt mee maar in ieder geval niet tegen, althans niet de hele tijd. Desondanks twee lekkere fietsdagen van totaal ca 210km en twee keer redelijk vooraan in de groep geeindigd, ondanks dat ik niet aan het racen was. De 1e 30k vanaf het kamp in Fada ging het vrij hard toen we met een groepje reden maar bij 37,5km/pu ben ik afgehaakt want om nu al om 11.30 uur bij het volgende kamp aan te komen zonder iets gezien te hebben.....

Wel denk ik dat het causaal verband nu is aangetoond tussen de fietsprestaties en de bushcampdichtheid. Want het fietsen gaat vaak een stuk beter na een nachtje in een gewoon bed. De F/BC curve zoals ik die maar noem loopt stijl naar beneden na meerdere tentovernachtingen p.w., bij mij althans.

Niet heel veel spannends meer meegemaakt maar langs de weg blijft het vaak genieten van de omgeving en dorpjes, alhoewel het nu ook wel gewoon is geworden. Ik merk dat oa doordat ik weinig foto's meer neem, behalve dan af en toe van wat wrakken langs de wegen en bijzonder geladen auto's en karren. Helaas kan ik niet alles op de foto zetten, is soms wat lastig op de fiets, maar je blijft je verbazen wat er allemaal in en op een auto en/of brommer kan. Van een brommer geladen met drie personen, een geit en twintig kippen (levend) kijk ik al niet meer op.

Sinds ouagadougou zijn er 4 nieuwkomers bij de groep en die hebben het best lastig. De meesten zijn al ziek geweest en moesten tijdens het fietsen afhaken of fietsen helemaal niet door de lichamelijke aanpassingsproblemen. Niet leuk voor hen maar het geeft aan dat het toch wel pittig is . Wij zijn inmiddels al gewend alhoewel de kliniek van Didier de laatste dagen wel erg vol begint te raken. Vooral met mensen met geinfecteerde wonden, soms begint het met een klein muggebultje of wondje dat flink uitgroeid.Tot heden heb ik daar geen last van maar af en toe lijkt het wel Mash in het kamp. Alleen de amputaties ontbreken nog.

Vanmorgen na 25km de exitstempel van Burkina gehaald en pas na de volgende 25km de douanepost van Benin gepasseerd. Ging allemaal weer erg soepel en binnen een minuut of twee stond ik weer op straat. Eerst moest nog even het paspoort worden overgschreven in het grote boek uiteraard. Maar het ging allemaal uiterst vriendelijk en soepel.

De kinderen langs de kant zijn in Benin, zijn direct vanaf de grens, een stuk levendiger en veel fanatieker in het toejuigen maar dan vooral om Cadeaux, Cadeaux te roepen. Tot heden in heel Afrika nog niet zo erg meegemaakt. Ze komen met ze allen uit het veld naar de weg rennen. Zelfs een kilometer ver uit de velden wordt er gezwaaid en om een cadeaux geroepen. Wat is het toch dat de kinderen meekrijgen, zo wordt het nooit wat met Afrika. Waarschijnlijk zijn hier teveel missionarissen geweest met hun cadeaux', itt de andere landen. Al met de paplepel leren de kids om een cadeaux te roepen als er blanken langskomen, zelfs de kleinsten die nauwelijks kunnen praten. In Mali en Burkina was het nog netjes Bonjour en Ca Va maar hier kennen ze maar één woord. Het is ook niet eerst: 'Hallo , Ca Va, hoe gaat het met u, goede reis gehad, waar gaat u heen? en hoe is het thuis met de vrouw en kinderen, en de hond, Oh die is net dood?, wat jammer nou, Ja, met mij gaat het ook goed, dank u. Maar heeft u wellicht en misschien nog iets over wat u niet nodig heeft en aan mij zou willen geven, a.u.b.?'. 'Ja, maar natuurlijk', zeg ik dan, 'ik heb natuurlijk duizenden kado's mee in mijn kleine rugzakje om die aan alle roepende kinderen te geven'. Nee,... het is meteen en alleen maar om een cadeaux roepen. Ik roep dus maar 'Cadeaux' terug, dat is blijkbaar de lokale groet hier.

Enkelen hebben zelfs al een steen naar het hoofd gekregen. Waarschijnlijk omdat ze na de vijftiende fietser nog steeds niks kregen. Wordt dus vooraan fietsen de komen de tijd.

Al met al een heel verschil met de vorige landen waar overgang niet zo groot was en wat geruislozer verliep. De huizen hebben wel netjes allemaal golfplaten en zien er iets verzorgder en welvarender uit. De weg daarentegen was vanaf de grens meteen een stuk minder van kwaliteit. Een andere asfaltleverancier blijkbaar want het zat vol gaten en liep zeer stroef en hobbelig. Dat was in Burkina wel anders. Een beetje zoals je van Nederland naar Belgie rijdt, dan gaat de weg meteen na de grens ook ongeveer over in gravel. Even later verbeterde het wel weer gelukkig (vanuit Belgie zat je dan waarschijnlijk al in Frankrijk) maar best was het niet.