Eindelijk weer internet en een beetje in de bewoonde wereld, al een tijdje geen contact gehad, zelfs geen telefoonbereik, met het thuisfront, dus vanavond maar weer even skypen. Hieronder de
belevenissen van de laatste dagen:
17 december, Leo, Burkina Faso
Weer even in het nederlands voor Jamie, sorry Nic, you 'll have to use your translation machine.
Een reis door Afrika gaat eigenlijk over mensen, ontmoetingen en speciale momenten. En die zijn er in overvloed. Zo zijn er de 'National Geographic' momenten zoals we die noemen, dat is wanneer er
dames zonder bovenkleding langs de weg lopen bijvoorbeeld, erg interessant, vooral antropologisch gezien dan. Maar ook vooral de ontmoetingen met de lokale bevolking, tijdens een cola of koffiestop
onderweg of bij het bushcamp zijn vaak bijzonder.
Zo kwam ik na ca 85k fietsen vanaf Bobo Dioulasso door Bougini, een klein dorpje langs de weg en was toe aan een colastop. Op de weg stond een jongentje die me aanhield. Dat doen er wel meer maar
bij deze stopte ik. Hij wist waar ik aan toe was en begeleidde mij naar een lokaal barretje, pakte mijn fiets over en mijn rugzak en zette deze netjes tegen een muurtje. De Cola was op (althans de
koude Cola) maar een koude Fanta ging er ook wel in. Het jochie was niet ouder dan 10-11, vertelde dat zijn ouders waren overleden en hij woonde nu bij zijn oma. Het joch had iets speciaals,
charmant, wijs, beleefd, ging naast me zitten in het barretje en maakte een praatje. In de bar stond tevens een oudere jongen/man hij was 31 en vertelde dat hij Burkinezen begeleidde die door
Frankrijk terug waren gestuurd omdat ze op het verkeerde pad waren terecht gekomen. Sarkozy had echter de subsidie stopgezet en hij zat nu zonder werk. De Burkinezen worden uiteraard nog steeds
teruggestuurd..... Na mijn Fanta gaf ik het jochie (zijn naam ben ik vergeten) een energybar en het wisselgeld van de Fanta. Hij pakte mijn rugzak en mijn fiets en zette die alvast klaar op de weg
en gaf mijn rugzak aan alsof hij mij hielp een jas aan te trekken. Een soort Valet-parking dus. Vol energie vervolgde ik de laatste kilometers naar het Bushcamp.
Daar aangekomen bleek dat diverse andere rijders ook bij hem gestopt waren en iedereen was even onder de indruk van het jongetje geweest. Een bijzondere ontmoeting. Zo is er iedere dag wel zo een
bijzonder moment. Met Rob, Avril en Bill hebben we het vaak over dit soort momenten. Je moet ze wel opzoeken en beleven en niet zoals enkele rijders zo snel mogelijk van kamp A naar Kamp B rijden.
Een fietsreis is ideaal om het land en de mensen te leren kennen. Je maakt iedere meter mee.
Deze vriend hield me ongeveer een KM of 5 bij.
Het moment van de volgende dag (gisteren) was bij aankomst in het volgende Bushcamp na ca 100km fietsen, waarvan de laatse 30 off road. Didier had weer een plek uitgezocht dicht bij een dorpje.
Uiteraard hadden we weer bezoek maar na een uur of 5 begon de menigte wel erg groot te worden. Bij het dorpje was een schooltje met 360 kinderen. Toen die uitging kwam een groot deel even een
kijkje nemen bij die vreemde gasten in gekke tentjes en een heuze brandweerauto. Er waren minimaal 100 kinderen die zich rondom ons verzamelden en stonden allen zeer beleefd, rustig en bescheiden
ons te aanschouwen.
Uiteindelijk werden en wat liedjes uitgewisseld. Onder begeleiding van een
oudere zongen ze een lokaal kerstlied voor ons en werd er (voor ons) gedanst en geklapt. Prachtig om te zien die enthousiaste kids.
Wij hebben natuurlijk ook ons steentje bijgedragen door ze een van de hoogtepunten van de europees/britse cultuur bij te brengen, nml Avril en ik hebben de kids de 'Hoky Poky' geleerd. Zie foto's
als bewijs.
En ze hadden een lol, maar wij ook.
Het was niet zozeer de uitwisseling van culturele hoogtepunten maar ook hier weer de manier hoe de
kinderen en ouderen ons benaderden, bescheiden, beleefd, respectvol en met wat verbazing wellicht. Het was een speciale avond. Na verloop van tijd droop een groot deel van ons publiek af, naar de
andere lokale dorpen waar de kinderen vandaan kwamen. Ze zullen wellicht nog lang praten over 'de dag dat de fietsers in town waren'. Na het eten geven we meestal nog wat eten en drinken weg aan de
lokale toeschouwers. Zeker 20 kids vielen aan, maar geruisloos en zonder kick, aten ze het op. Bij dit kamp verschenen overigens de eerste kinderen met de zgn hongerbuikjes, dat feitelijk geen
hongerbuikjes zijn maar worden veroorzaakt door wormen waardoor de darmen opzetten. Honger hebben ze niet (echt) maar al hetgeen we aanbieden gaat gretig op. De energybars die we 's ochtends
meenemen geef ik tegenwoordig dan ook meestal weg aan de kids die ik onderweg tegenkom.
Soms duren de momenten maar een paar seconden. Als je bijvoorbeeld door een dorpje of langs wat
huisjes fietst en er staan ca 10 of meer kindjes letterlijk op en neer te springen van enthousiasme en blijdschap en te zwaaien en te roepen als je langsfietst. Je kan ze al van ver zien
staan.
Laatste momentje: een colastop in Diebougou, een vroege stop want de dag was niet lang, ca 100 km, voornamelijk asfalt. In het barretje werd ook ontbijt geserveerd. Zag er heerlijk uit, gekookte
geitenkopsoep, inclusief tanden en ogen. De lokale mannen, werden bediend door de vrouwen die ook de handen van de mannen eerst even wastte, zodat ze er daarna van konden smullen. Ik heb het gezien
mijn recente maagproblemen maar even bij de cola gehouden, maar anders.....
Als we het over Afrika hebben, gaat het meestal over corruptie, armoede, honger of oorlog. Negatief nieuws dus. Maar er wonen miljoenen beschaafde en nette mensen in Afrika, ook al wonen en leven
ze zeer eenvoudig , de meesten zijn keurig, netjes, hardwerkend, vriendelijk en zeer behulpzaam. Gelukkig kan ik die nu af en toe ontmoeten.
PS: Er zijn ook genoeg K momenten maar die bewaar ik voor later.
O ja,nog een tip voor Danny, Jamie en Shane, als jullie je weer eens vervelen of de gameboys en computers zijn stuk, je kunt je ook prima vermaken met een fietsband en een stok. Heel leuk spelletje
en nog een hele kunst om die op een zanderig pad voor je uit te laten rollen !, Leuk voor onder de kerstboom.
Qua fietsen gaat het overigens redelijk goed de laatste tijd. Wel wat fysieke probleempjes met diverse lichaamsonderdelen maar niet zodanig dat ik niet kon fietsen, tot dusver weer alles gefietst
dus. Morgen een lange dag naar Nazinga Game Reserve, een wildreservaat, zoals de naam al zegt en daarna een rustdag om de lokale flora en fauna te bestuderen. In dit park kunnen we fietsen, dus
goed opletten voor overstekend wild.
19 december, Nanzinga Game Reserve, Burkina Faso
Leo is een doorgangsstadje voor reizigers uit Ghana en Ivoorkust, op weg naar Ouagadougou, met een grote centrale markt, de gebruikelijke georganiseerde chaos dus, maar wel weer een belevenis waar
je totaal ongestoord doorheen kan struinen. Alleen even niet op de ontzettende troep op straat letten. Vooral plastic zakjes. Alles wat je koopt gaat in een plastic zakje. Ook water en andere
dranken wordt in plastic zakjes verkocht, niet in flesjes. In plaats van Cola deze keer Bisap gekocht, een drankje gemaakt van gekookte bloemenbladeren, heerlijk. We drinken het 's avonds vaak ook,
maar dan met gin. Kostte wel 25cfa, omgerekend ca 4 eurocent. Uiteraard ook in een plastic zakje. Bovenop het centrale marktgebouw zaten ca 25 gieren, te wachten op wat lekkers.
(ze mogen hier best wel even opruimen, wat lokale Haltjongeren aan het werk zetten of zo)
We zaten overigens niet in het hotel dat gepland was. Dat was een behoorlijk hotel met zwembad e.d., maar de volgende dag zou de minister president in het hotel logeren dus het was nagenoeg geheel
gereserveerd. Ons nieuw gevonden 'hotelletje' bevond zich midden in Leo, recht naast de markt. In een 'levendige omgeving' dus. Het was weer zo een hotelletje met kamers met 'authentieke details'
zoals loshangende peertjes licht en authentiek gescheurde muren en gordijnen met gratis wekservice door de lokale moskee om 5.30 uur.
De volgende dag weer vroeg vertrek vanuit Leo richting Po. Onderweg al allerlei militairen langs de weg. De weg waarop wij fietstten was nagenoeg leeg want was afgezet voor verkeer, (wij waren
blijkbaar geen verkeer want mochten door) de minister-president zou spoedig over deze weg arriveren. Behalve ons fietsers en wat ezelkarren dus geen verkeer. Na een uurtje kwamen de eerste 4x4's
ons tegemoet sjeezen, daarna diverse motor-agenten die aangaven dat we aan de kant moesten gaan. De weg was breed genoeg dus we fietsten lekker door. Uiteindelijk kwam de stoet van ca 25 grote
zwarte 4x4's achterelkaar langszoeven met de MP erin en zijn gevolg. Daarna volgde nog wat achterblijvers en laatkomers met serieuskijkende chauffeurs erin. Even later kwam het verkeer weer op
gang. Bij de dorpjes die we doorfietsten stonden de mensen nog in rijen langs de kant te kijken. Een leuk onthaal dat ze allemaal voor ons waren gekomen :)
Na ca 35k en een koffiestop, rechtsaf richting Po, ging de weg over in gravel. Blij met de afwisseling want op een gravel, off road, weg valt meer te beleven en is minder saai. Je moet in ieder
geval constant opletten en om de gaten en kuilen heen fietsen. Off Road bevalt mij goed, is afwisselender en ik kan daarop ook beter uit de voeten. Hoe moeilijker hoe beter. De kilometervreters van
het asfalt hebben het hier lastiger.
Na de lunch en een colastop zou het nog een kort stukje zijn. Het waren waarschijnlijk afrikaanse kilometers want dat viel nogal tegen. Toen we de borden 'overstekende olifanten' passeerden
betekende het dat we er bijna waren. Jacob en ik reden behoorlijk hard door over het laatste zanderig en stenen pad vol rotsen, kuilen, geulen en gaten toen ik weer vrij hard onderuit ging op een
schuin aflopend stuk. Niet de juiste band voor dit soort pistes. Nu de andere knie en arm open. Gelukkig was het nog maar ca 2 km naar de Range. 116k afgelegd vandaag.
's nachts, ondanks een redelijke hut en een bed, slecht geslapen, mn knie doet zeer en is stijf en opgezet en kan ik nauwelijks buigen. Dat wordt verplichte rust denk ik voor een paar dagen. Morgen
neem ik, als het mogelijk is, de bus naar Ouagadougou voor wat extra rust. Had ik toch al in mn hoofd maar met deze knie een tent opzetten, met tassen slepen en in een slaapzakje kruipen gaat
nauwelijks, dan beter maar even bijkomen aan de rand van een zwembad.
20 december, Ouagadougou
Vanmorgen dus na het ontbijt de eerste 25km met de truck mee naar Po en daar een busticket gekocht voor de reis naar Ouagadougou. De rest fietst door en zie ik weer over twee dagen in Ouaga.
Gelukkig geen bushtaxi met 40 man erin en 100 koffers, een koe, een geit en wat brommers op het dak (heus gezien) maar een ouderwetse amerikaanse schoolbus met hooguit 10 man. Voor 3,73 euro zo
best te doen, 2,5 uur bussen. Moest wel eerst 4 uur wachten in het bruisende Po maar dat kon de pret niet drukken. Uiteindelijk gearriveerd in Hotel OK Inn, de naam zegt het al, het is OK, maar
niet meer dan dat,beetje vergane glorie, zoals eigenlijk heel afrika. Gezien de weg die we hebben afgelegd met de bus ben ik blij dat ik dat niet hoef te fietsen, een lange rechte weg van 150km,
oersaai. Geef mij maar de bushpaadjes, ook al ga je dan eens wat meer onderuit.
Dus nu een paar dagen om Ouaga te ontdekken, een stad met 1,5 mln mensen, maar ik geloof zonder veel bezienswaardigheden, we zien wel.
Overigens begin ik nu pas te wennen aan het idee dat ik zo lang weg ben. Kostte wat moeite in het begin maar het bevalt me nu prima, heb ook veel zin in de komende weken, door Benin, Togo en Ghana,
zeker nu het fietsen goed gaat (afgezien van wat valpartijen) en ik een nieuw tentje (een opgooi tent met veel meer ruimte) en een deken heb geregeld voor de Bushcamps. Dat maakt het leven een stuk
eenvoudiger.
Inmiddels hebben we ca 2600km afgelegd op de fiets door 4 landen, af ten toe in de Van gezeten maar ca 85-90% heb ik gefietst. We zijn dus ongeveer op de helft.
